ผู้ป่วยบาดเจ็บไขสันหลังมักสูญเสียความสามารถในการควบคุมการทำงานของระบบต่างๆ ไม่สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้ตามต้องการ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อออกจากโรงพยาบาล สภาพแวดล้อมที่ไม่เอื้ออำนวยอาจส่งผลต่อความสามารถและความเสี่ยงต่อการเกิดภาวะแทรกซ้อนและการล้ม การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการเปลี่ยนแปลงระดับความสามารถทางกายและคุณภาพชีวิต และติดตามอุบัติการณ์การเกิดภาวะแทรกซ้อนและการล้มของผู้ป่วยบาดเจ็บไขสันหลังแบบสมบูรณ์ในระยะเรื้อรัง 6 เดือนหลังจากออกจากโรงพยาบาลจำนวน 10 ราย อาสาสมัครมีอายุเฉลี่ย 42.9±14.0 ปี มี ระยะเวลาหลังการบาดเจ็บ 5.6±4.8 ปี ได้รับการประเมินระดับความสามารถทางกายโดยใช้แบบประเมิน Spinal Cord Independence Measure (SCIM) ฉบับปรับปรุง ประเมินคุณภาพชีวิตโดยใช้แบบประเมิน The World Health Organization Quality of Life ฉบับย่อภาษาไทย (WHOQOL-BREF-THAI) และติดตามอุบัติการณ์การเกิดภาวะแทรกซ้อนและการล้มทุกเดือนโดยใช้แบบสอบถาม ผลการศึกษาพบว่า หลังออกจากโรงพยาบาล 6 เดือน ค่ากลางความสามารถทางกายและคุณภาพชีวิตของอาสาสมัครลดลง (ค่ากลางความสามารถลดลงจาก 55 เป็น 54 คะแนน และค่ากลางคุณภาพชีวิตลดลงจาก 93 เป็น 87 คะแนน) โดยอาสาสมัครทั้ง 10 รายมีภาวะแทรกซ้อนเกิดขึ้นตั้งแต่ 1-2 ชนิด และอาสาสมัคร 4 ราย ต้องเข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาลตั้งแต่ 3-30 วัน นอกจากนี้ อาสาสมัคร 5 ใน 10 รายเกิดการพลัดตกหกล้ม ตั้งแต่ 1-5 ครั้ง ข้อมูลการศึกษาครั้งนี้ชี้ให้เห็นว่าผู้ป่วยบาดเจ็บที่ไขสันหลังในระยะเรื้อรังเป็นกลุ่มที่มีการเปลี่ยนแปลงความสามารถน้อย มีความเสี่ยงสูงต่อการเกิดภาวะแทรกซ้อนและการล้ม ซึ่งอาจเป็นปัจจัยที่ส่งผลต่อระดับความสามารถและคุณภาพชีวิต ดังนั้น การศึกษาในอนาคตเกี่ยวกับสาเหตุและแนวทางในการป้องกัน และการส่งเสริมสุขภาพจึงอาจเป็นสิ่งสำคัญในการลดผลสืบเนื่องจากภาวะไขสันหลังบาดเจ็บได้