เพื่อหาความคุ้มทุนในระยะยาวของการรักษาผู้ป่วยเด็กที่ป่วยเป็นโรคคาวาซากิด้วยการให้อิมมูโนโกบูลินทางหลอดเลือดดำ โดยจำลองแบบจากการศึกษาผู้ป่วยคาวาซากิจำนวน 594 ราย ที่ Kato และคณะ ได้ศึกษาไว้ถึงภาวะแทรกซ้อนต่อหลอดเลือดแดงโคโรนารีก่อนมีการใช้อิมมูโนโกบูลินรักษาโรคคาวาซากิ เปรียบเทียบกับกลุ่มที่ให้อิมมูโนโกบูลินทางหลอดเลือดดำในการรักษา โดยตั้งสมมุติฐานจากการศึกษาที่ผ่านมาว่าการให้อิมมูโนโกบูลินสามารถลดอัตราการเกิดหลอดเลือดแดงโคโรนารีโป่งพองลงได้จากร้อยละ 25 เหลือร้อยละ 4 ในการคำนวณต้นทุนการติดตามการรักษาเป็นระยะเวลา 10 ถึง 21 ปี เช่นเดียวกับที่ Kato ศึกษาไว้ พบว่ากลุ่มที่ไม่ได้อิมมูโนโกบูลินจะมีต้นทุนรวมต่ำกว่ากลุ่มที่ให้อิมมูโนโกบูลินในการรักษาเล็กน้อย (33,451,129 บาทต่อ 35,001,195 บาท) แต่ในการคำนวณต้นทุนต่อประสิทธิผลของการลดอัตราการเกิดหลอดเลือดแดงโคโรนารีโป่งพองและอัตราการตาย พบว่าการรักษาด้วยอิมมูโนโกบูลิน ให้ประสิทธิผลดีกว่า (359,576 บาท ต่อ 383,614 บาท) เมื่อคำนวณต้นทุนผลลัพธ์รวมพบว่าได้ผลไปในทางเดียวกันคือ กลุ่มที่ให้อิมมูโนโกโบลินรักษามีต้นทุนของผลลัพธ์รวมต่ำกว่า (25,365,215 บาท ต่อ 33,451,129 บาท) เมื่อคำนวณความแตกต่างของต้นทุนต่อความแตกต่างของผลดีระหว่างการรักษาทั้ง 2 วิธี พบว่าถ้าต้องการลดการเกิดภาวะแทรกซ้อนต่อหลอดเลือดหัวใจโคโรนารี 1 ราย จะต้องเพิ่มต้นทุนขึ้นอีก 13,663 บาท และต้องเพิ่มต้นทุนการรักษาอีกเท่ากับ 387,517 บาท เพื่อให้ผู้ป่วยรอดชีวิต 1 ราย เมื่อเลือกการรักษาด้วยอิมมูโนโกโบลิน เมื่อประเมินต้นทุนรวมทั้งหมดเพื่อดูแลรักษาผู้ป่วยในกลุ่มนี้จนถึงอายุ 60 ปี จะพบว่ามีการเพิ่มขึ้นของต้นทุนรวมอย่างมากในกลุ่มที่ไม่ได้รับอิมมูโนโกโบลินในการรักษา (75,482,803 บาท ต่อ 29,883,883 บาท) สรุปได้ว่า การให้อิมมูโนโกโบลินในการรักษาผู้ป่วยโรคคาวาซากิในประเทศไทย นอกจากจะมีต้นทุนรวมที่ต่ำกว่าแล้วัยงให้ผลลัพธ์ที่ดีกว่ากลุ่มที่ไม่ได้ให้อิมมูโนโกบูลิน