การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงทดลองแบบสุ่มชนิดมีกลุ่มควบคุมแบบปกปิดสองทาง มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบอัตราการเกิดแผลกดทับในผู้ป่วยเด็กภาวะวิกฤตรายใหม่ระหว่างกลุ่มผู้ป่วยเด็กภาวะวิกฤตที่ได้รับการดูแลโดยใช้คอร์พิทอลินอล 60กับกลุ่มที่ได้รับการดูแลด้วยน้ำมันดอกคำฝอยตัวอย่างคือ ผู้ป่วยเด็กภาวะวิกฤตที่นอนรักษาตัวในหอผู้ป่วยกุมารเวชบำบัดวิกฤต โรงพยาบาลรามาธิบดีจำนวน 320 คนได้มาจากสุ่มตัวอย่างแบบ Block of four randomization ด้วยโปรแกรมคอมพิวเตอร์แบ่งเป็นกลุ่มที่ได้รับการดูแลโดยใช้คอร์พิทอลินอล 60จำนวน 159 คน และกลุ่มที่ได้รับการดูแลโดยใช้น้ำมันดอกคำฝอย จำนวน 161 คน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลใช้แบบบันทึกข้อมูลทั่วไป แบบบันทึกผลลัพธ์การเกิดแผลกดทับ และแบบประเมินคัดกรองความเสี่ยงต่อการเกิดแผลกดทับในเด็กมีค่าความไวเท่ากับ .92 ค่าความจำเพาะเท่ากับ .59 และความสามารถในการประเมินความถูกต้องในการเกิดแผลกดทับเท่ากับ .84 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติบรรยายสถิติทดสอบไคสแควร์และสถิติทดสอบฟิชเชอร์

ผลการวิจัย พบว่า เพศ อายุ การวินิจฉัยโรค ข้อบ่งชี้เข้าหอผู้ป่วยวิกฤตการได้รับยาให้สงบการได้รับยากระตุ้นหลอดเลือดการใช้เครื่องช่วยหายใจภาวะพร่องออกซิเจนการได้รับอาหารทางสายยางข้อจำกัดการเคลื่อนไหวปริมาณการถ่ายอุจจาระระดับอัลบูมินภาวะโภชนาการในเด็กจำนวนวันนอนและคัดกรองความเสี่ยงแผลกดทับในเด็กกับวิธีการใช้ยาทั้ง 2 ชนิดไม่มีความสัมพันธ์กันทางสถิติและพบว่า อัตราการเกิดแผลกดทับในผู้ป่วยเด็กรายใหม่ระหว่างกลุ่มผู้ป่วยเด็กที่ได้รับการดูแลโดยใช้คอร์พิทอลินอล 60กับกลุ่มผู้ป่วยเด็กที่ได้รับการดูแลด้วยน้ำมันดอกคำฝอยไม่มีความแตกต่างกันทางสถิติเช่นกันดังนั้น น้ำมันดอกคำฝอยสามารถป้องกันการเกิดแผลกดทับในผู้ป่วยเด็กภาวะวิกฤตได้ไม่ได้ด้อยไปกว่าคอร์พิทอลินอล 60