วัตถุประสงค์: เพื่อเปรียบเทียบผลของการฝึกด้วยเครื่องไอ-วอล์ค (หุ่นยนต์ฝึกเดิน) และการฝึกเดินบนพื้นราบต่อ การทำงานของขา, มุมการเคลื่อนไหวของขาขณะเดิน และสมรรถนะของการเดินในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมอง ระยะเรื้อรัง

วิธีดำเนินการวิจัย: เป็นการทดลองแบบสุ่มและมีกลุ่มควบคุม ผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองระยะเรื้อรังจำนวน 24 คน ได้รับการสุ่มแบ่งกลุ่มเป็น 2 กลุ่มคือ กลุ่มทดลอง (n =12) และกลุ่มควบคุม (n=12) สำหรับการฝึกเดิน กลุ่มทดลองจะได้รับการฝึกด้วยเครื่องไอ-วอล์ค ในขณะที่กลุ่มควบคุมจะได้รับการฝึกเดินบนพื้นราบ ระยะเวลา ในการฝึก 60 นาทีต่อวัน 3 วันต่อสัปดาห์ เป็นเวลา 8 สัปดาห์ โดยทำการวัดผลการทำงานของขาด้วย แบบประเมิน Fugl-Meyer Assessment of Lower extremity (FMA-LE), มุมการเคลื่อนไหวของขาขณะเดิน และสมรรถนะของการเดินใน โดยทำการวัดค่าตัวแปรเหล่านี้ก่อนการฝึกและหลังการฝึก

ผลการวิจัย: มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทาสถิติของการทำงานของขา มุมการเคลื่อนไหวข้อสะโพก ข้อเข่า ระยะก้าวขา ความถี่ในการก้าวขา ความเร็วในการเดิน เมื่อเปรียบเทียบระหว่างกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม (p<0.05) และพบว่าคะแนนของ FMA-LE และความสมมาตรของการก้าวขา มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ เมื่อเปรียบเทียบก่อนและหลังการฝึกในกลุ่มทดลอง (p<0.05)

สรุป: การฝึกด้วยเครื่องไอ-วอล์ค สามารถเพิ่มการทำงานของขา, มุมการเคลื่อนไหวของขาขณะเดินและสมรรถนะของการเดินในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองระยะเรื้อรังได้ อย่างไรก็ตามในอนาคตคณะผู้วิจัยแนะนำว่าควรมีการศึกษาในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองระยะอื่น, ระดับความรุนแรงของขาที่แตกต่างกัน รวมถึงศึกษาในตัวแปร spatiotemporal เพื่อให้เกิดความชัดเจนและช่วยยืนยันผลการศึกษาที่พบได้ดียิ่งขึ้น