บทนำและวัตถุประสงค์: เนื่องจากได้มีการใช้ยาต้านฮีสตามีนชนิดไม่ก่อการง่วงนอน ได้แก่ ลอร่าธาดีน, ฟีโซเฟนนาดีน, เซทธัยรีซีน อย่างกว้างขวางในประเทศไทย การศึกษานี้จึงมุ่งจะตรวจสอบระยะเวลาเริ่มต้นและเปรียบเทียบความสามารถของยาที่ยับยั้งปฏิกิริยาได้มากกว่าร้อยละ 95 ต่อปฏิกิริยาผิวหนังที่เหนี่ยวนำด้วยฮีสตามีนในยากลุ่มดังกล่าว เพื่อที่จะเข้าใจความแตกต่างของประสิทธิภาพของยา ผู้ป่วยและวิธีวิจัย: ผู้ป่วย 31 รายได้รับการสุ่มให้รับการรักษา 4 แบบดังนี้ ยาหลอก 7 ราย, ลอร่าธาดีน 8 ราย, ฟีโซเฟนนาดีน 8 ราย, เซทธัยรีซีน 8 ราย และได้รับการกระตุ้นผิวหนังด้วยฮีสตามีนทุก 30 นาทีเป็นเวลา 4 ชั่วโมง พื้นที่ส่วนนูนและรอยแดงในแต่ละจุดเวลาได้รับการคำนวณหาพื้นที่ ผลการวิจัย: ยาที่มีฤทธิ์ต้านฮีสตามีนทุกตัวให้ผลการยับยั้งรอยนูนเหนือกว่ายาหลอกตั้งแต่นาทีที่ 210 สำหรับลอร่าธาดีน (P=0.04), ตั้งแต่นาทีที่ 90 สำหรับฟีโซเฟนนาดีน (P=0.009), ตั้งแต่นาทีที่ 60 สำหรับเซทธัยรีซีน (P=0.02). ขณะที่รอยแดงได้รับการยับยั้งอย่างมีนัยสำคัญตั้งแต่นาทีที่ 150 สำหรับลอร่าธาดีน (P=0.0008), ตั้งแต่นาทีที่ 90 สำหรับฟีโซเฟนนาดีน (P=0.0001), ตั้งแต่นาทีที่ 60 สำหรับเซทธัยรีซีน (P=0.006) ยาทุกตัวยกเว้นลอร่าธาดีนแสดงการยับยั้งปฏิกิริยารอยนูนได้มากกว่าร้อยละ 95 เหนือต่อยาหลอก (P=0.001 สำหรับฟีโซเฟนนาดีน; P=0.0001 สำหรับเซทธัยรีซีน) แต่ฟีโซเฟนนาดีนเท่านั้นที่แสดงการยับยั้งปฏิกิริยารอยแดงได้มากกว่าร้อยละ 95 เหนือต่อยาหลอก(P=0.02) นอกจากนี้ยังพบความแตกต่างระหว่างกลุ่มของยาต้านฮีสตามีนด้วย วิจารณ์และสรุป: ยาต้านฮีสตามีนทุกตัวยับยั้งรอยนูนรอยแดงได้ดีกว่ายาหลอกภายใน 4 ชั่วโมง เซทธัยรีซีนออกฤทธิ์เร็วที่สุด และเซทธัยรีซีนเป็นยาที่ยับยั้งได้ดีที่สุด ประสิทธิภาพของยาที่แตกต่างกันน่าจะเกิดจากคุณลักษณะทางกายภาพและทางเคมีของยาที่แตกต่างกันตามที่ได้วิจารณ์ไว้