วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาเปรียบเทียบการทรงตัวแบบไดนามิกระหว่างกลุ่มที่ได้รับการรักษาเชิงอนุรักษ์และ

กลุ่มที่ได้รับการฝึกเต้นรองเง็งแบบประยุกต์ในผู้สูงอายุที่อาศัยอยู่ในชุมชน

วิธีการ: ผู้สูงอายุที่อาศัยอยู่ในชุมชนจำนวน  36 คน ได้รับการสุ่มแบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม คือ กลุ่มที่ได้รับการรักษาเชิงอนุรักษ์ 18 คน และ อีก 18 คนอยู่ในกลุ่มฝึกเต้นรองเง็งแบบประยุกต์ โดยผู้เข้าร่วมที่ได้รับการฝึก เต้นรองเง็งแบบประยุกต์จะได้รับโปรแกรมท่าเต้นรองเง็งแบบประยุกต์ ฝึก 3 ครั้ง/ สัปดาห์ จำนวน 3 สัปดาห์ โดยตัวแปรหลัก คือ timed up and go test และแบบประเมิน dynamic gait index โดยจะวัดที่ก่อนการฝึกและวัดซํ้าอีกครั้งที่ 2 สัปดาห์และที่ 3 สัปดาห์

ผลการศึกษา: จากผลการศึกษาแสดงให้เห็นว่ามีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติเมื่อเปรียบเทียบระหว่างก่อนและหลังการฝึกที่ 3 สัปดาห์ในทั้งสองกลุ่ม โดยมีการใช้เวลาที่น้อยลงเมื่อประเมินโดยใช้ timed up and go test และมีการเพิ่มขึ้นของคะแนนในแบบประเมิน dynamic gait index ในทั้งสองกลุ่ม แต่อย่างไรก็ตามเมื่อเปรียบเทียบระหว่างกลุ่มก็พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในตัวแปร time up and go test (p-value= 0.015) แต่ไม่พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติในตัวแปร dynamic gait index (p-value= 0.607)

สรุปการศึกษา: การศึกษานี้แสดงให้เห็นการว่าฝึกเต้นรองเง็งแบบประยุกต์ให้ผลในการปรับปรุง

การทรงตัวมากกว่าการฝึกเชิงอนุรักษ์