มีความสัมพันธ์ที่เกี่ยวกับโรคเรื้อรังหลายชนิด การออกกำลัง กายจึงถูกนำมาใช้ในการควบคุมหรือลดน้ำหนักเพื่อป้องกัน โรคต่างๆ ที่อาจเกิดขึ้นตามมาแต่ผู้มีภาวะน้ำหนักเกินอาจ จะไม่สามารถออกกำลังกายให้มีระดับที่หนักพอเพื่อการลด น้ำหนักได้ การศึกษานี้จึงมีวัตถุประสงค์ในการศึกษาผลของ การสั่นสะเทือนทั่วร่างกายต่อน้ำหนักตัว องค์ประกอบของ ร่างกายอื่นๆ และความแข็งแรงของกล้ามเนื้อในผู้ที่มีภาวะ น้ำหนักเกินเพศหญิง

วิธีการศึกษา: อาสาสมัครเพศหญิงที่มีน้ำหนักเกินจำนวน 37 ราย (ดัชนีมวลกาย เท่ากับ 25.0-29.9 กิโลกรัมต่อเมตร2) แบ่งออกเป็น กลุ่มควบคุม (CT) จำนวน 18 ราย และกลุ่ม สั่นสะเทือนทั่วร่างกาย (WBV) จำนวน 19 ราย กลุ่มควบคุม จะไม่ได้รับการฝึกส่วนอาสาสมัครกลุ่มสั่นสะเทือนทั่วร่างกาย ทำท่าทางต่างๆ 5 ท่า 3วันต่อสัปดาห์ นาน 2 เดือน อาสาสมัครทั้งหมดจะถูกวัดองค์ประกอบของร่างกายความแข็งแรงของกล้ามเนื้ออัตราการเต้นของหัวใจ และความดันเลือด ก่อนและหลังการออกกำลังกาย และกลุ่ม WBV ภายหลัง 2 เดือน พบว่า มีการลดลงอย่างมี นัยสำคัญทางสถิติ (p <0.05) ของค่าต่างๆ ดังนี้ น้ำหนักตัว (70.21 ± 9.39 vs 62.56 ± 9.06 กิโลกรัม) ดัชนีมวลกาย (28.52 ± 2.58 vs 25.73 ± 2.41 กิโลกรัมต่อเมตร2) เส้นรอบเอว (88.10 ± 7.82 vs 86.33 ± 8.40 เซนติเมตร) เส้นรอบสะโพก (104.83 ± 3.57 vs 102.00 ± 4.83 เซนติเมตร) และไขมัน ในร่างกาย (28.01 ± 4.10 vs 21.62 ± 5.54 กิโลกรัม) ความ แข็งแรงของกล้ามเนื้อขาแบบไอโซเมตริก (isometric) ไอโซโทนิก (isotonic) และไอโซไคเนติก (isokinetic) ของขาเพิ่มขึ้น

สรุป: การศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าโปรแกรมการสั่นสะเทือน ทั่วร่างกายทำให้องค์ประกอบของร่างกายบางค่าความ แข็งแรงของกล้ามเนื้อ ความดันเลือด และอัตราการเต้นของ หัวใจปรับตัวดีขึ้นในผู้ที่มีภาวะน้ำหนักเกินเพศหญิง