บทนำ: ปัจจุบันประชากรผู้สูงอายุในประเทศไทยมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เนื่องจากวัยนี้เป็นวัยถดถอยและเสื่อมลง รัฐบาลตระหนักและให้ความสำคัญถึงปัญหาทั้งด้านสุขภาพร่างกายและจิตใจ

ตลอดจนการดำรงชีวิตในสังคม จัดให้มีการพัฒนา และส่งเสริมคุณภาพชีวิต เพื่อให้ผู้สูงอายุมีความพอใจในชีวิต สามารถดำรงชีวิตอยู่ในสังคมได้อย่างเหมาะสม

วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาระดับคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุในอำเภอหนองม่วงไข่ จังหวัดแพร่

วิธีการศึกษา: การวิจัยครั้งนี้เป็นการศึกษาเชิงพรรณนา (descriptive study) กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้สูงอายุในอำเภอหนองม่วงไข่ จังหวัดแพร่ จำนวน 6 ตำบล คำนวณกลุ่มตัวอย่างโดยใช้สูตรของทาโร ยามาเน

(Taro Yamanae, 1973) และสุ่มตัวอย่างโดยการคำนวณสัดส่วน ได้จำนวน 400 คน เครื่องมือที่ใช้ประกอบด้วยแบบสัมภาษณ์ข้อมูลทั่วไป และแบบสัมภาษณ์คุณภาพชีวิตผู้สูงอายุขององค์การอนามัย

โลกชุดยอ่ ฉบับภาษาไทย ซึ่งแปลและปรับปรุงโดยสุวัฒน์ มหัตนิรันดร์กุล และคณะ แบบสัมภาษณ์

คุณภาพชีวิตมีค่าความเชื่อมั่นสัมประสิทธิ์แอลฟ่าของครอนบาคเท่ากับ 0.89 วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้

สถิติพรรณนา ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน

ผลการศึกษา: พบว่าคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุโดยรวมอยู่ในระดับปานกลางร้อยละ 77.9 ระดับดี ร้อยละ 21.0

เมื่อพิจารณารายด้านทั้ง 4 ด้าน คือ ด้านร่างกาย ด้านสิ่งแวดล้อม ด้านจิตใจ และด้านสัมพันธภาพ

ทางสังคมพบว่าอยู่ในระดับปานกลางทั้ง 4 ด้าน คือ ร้อยละ 81.3, 70.0, 66.7 และ 53.3 ตามลำดับ

สรุป: โรงพยาบาลชุมชนและโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล ควรมีการส่งเสริมด้านสุขภาพร่างกาย

และจิตใจตลอดจนการดำรงชีวิตในสังคม และป้องกันภาวะแทรกซ้อน เช่น โรคระบบกล้ามเนื้อ

และกระดูก ความดันโลหิตสูง เบาหวาน ให้กับผู้สูงอายุ เพื่อให้ผู้สูงอายุสามารถดำรงชีวิตอยู่ในสังคม

ได้อย่างเหมาะสม