วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาผลการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยโรคไม่ติดต่อเรื้อรังด้วยธรรมปฏิบัติ

วัสดุและวิธีการ: การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง (Quasi Experimental Research) เก็บข้อมูลเบื้องต้นโดยใช้แบบสอบถามข้อมูลส่วนบุคคล และประเมินคุณภาพชีวิตโดยใช้แบบวัดคุณภาพชีวิตขององค์การอนามัยโลกชุดย่อ ฉบับภาษาไทย (WHOQOL-BREF-THAI) ก่อนและหลังจากผู้ป่วยโรคไม่ติดต่อเรื้อรังได้รับการส่งเสริมในการบำบัดด้วยธรรมปฏิบัติ

ผลการศึกษา: โรคไม่เรื้อรัง เป็นโรคที่ใช้ระยะเวลานานในการดูแลรักษา และเป็นสาเหตุของการเสียชีวิตมากที่สุด ประกอบด้วย โรคหัวใจ โรคหลอดเลือดสมอง โรคมะเร็ง และโรคเบาหวาน เป็นต้น ซึ่งโรคเหล่านี้เป็นโรคที่ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ แต่สามารถควบคุมได้ด้วยการใช้ยาและการรักษาด้วยวิธีผสมผสาน สำหรับผลการวิจัย พบว่า ผู้ป่วยโรคไม่ติดต่อเรื้อรังที่ได้รับการพัฒนาคุณภาพชีวิตด้วยธรรมปฏิบัติ มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น โดยผลจากการทดสอบก่อนและหลังการอบรม พบว่ามีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05

สรุป: ธรรมปฏิบัติแบบบูรณาการที่ได้รับการผสมผสานจากการสวดมนต์ การทำสมาธิ การสนทนาธรรม การควบคุมการบริโภค การออกกำลังกาย การควบคุมอารมณ์ และการปฏิบัติกิจวัตรประจำวันตามนาฬิกาชีวิต สามารถเป็นทางเลือกหนึ่งที่สามารถเพิ่มคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยโรคไม่ติดต่อเรื้อรัง