การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยเอดส์และผู้ติดเชื้อเอชไอวีที่ได้รับยาต้านไวรัสเอดส์ และปัจจัยทางประชากรที่มีความสัมพันธ์กับคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยเอดส์และผู้ติดเชื้อเอชไอวีที่ได้รับยาต้านไวรัสเอดส์ โรงพยาบาลโซ่พิสัย จังหวัดหนองคาย เป็นการศึกษาแบบตัดขวางเชิงพรรณนา (Cross-Sectional Descriptive Study) ประชากรที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้ คือ ผู้ป่วยโรคเอดส์และผู้ติดเชื้อเอชไอวีที่ได้รับยาต้านไวรัสเอดส์ โรงพยาบาลโซ่พิสัย จังหวัดหนองคาย จำนวน 99 คน เก็บข้อมูลโดยใช้เครื่องชี้วัดคุณภาพชีวิตขององค์การอนามัยโลกชุดย่อฉบับภาษาไทย (WHOQOL-BREF THAI) ในระหว่างเดือนมกราคม-มีนาคม 2553 สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ การแจกแจงความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ยเลขคณิต ค่าต่ำสุด ค่าสูงสุด ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน (Pearson’s Product Moment Correlation Coefficient) ในการหาความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปรต้นและตัวแปรตามทีละคู่ (Bivariate Analysis)

ผลการศึกษาพบว่า คุณภาพชีวิตของกลุ่มตัวอย่างโดยภาพรวมอยู่ในระดับปานกลาง คิดเป็นร้อยละ 73.68 โดยมีค่าคะแนนเฉลี่ยเท่ากับ 91.36 คะแนน (จากคะแนนเต็ม 130 คะแนน) เมื่อพิจารณาความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปรทางประชากรกับคุณภาพชีวิต พบว่า ฐานะทางเศรษฐกิจ การยอมรับจากครอบครัว ระยะเวลาที่ได้รับยาต้านไวรัสเอดส์ ปริมาณเม็ดเลือดขาว (CD4) และภาวะสุขภาพหลังได้รับยาต้านไวรัสเอดส์ มีความสัมพันธ์ทางบวกกับคุณภาพชีวิตในภาพรวมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.05)

ผลที่ได้จากการศึกษาครั้งนี้มีข้อเสนอแนะให้แก่คณะกรรมการบริหารและทีมสุขภาพที่ดูแลผู้ป่วยเอดส์และผู้ติดเชื้อเอชไอวีที่ได้รับยาต้านไวรัสเอดส์ ควรมุ่งเน้นความสำคัญต่อปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยเอดส์และผู้ติดเชื้อเอชไอวี เช่น การส่งเสริมอาชีพเพื่อเพิ่มรายได้ การดูแลรักษาสุขภาพของผู้ป่วยเอง ทั้งนี้ควรมีการกำหนดแนวทางการให้บริการทางด้านสาธารณสุขเพื่อส่งเสริมคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยเอดส์และผู้ติดเชื้อเอชไอวีที่ได้รับยาต้านไวรัสเอดส์ให้สามารถดำรงชีวิตได้อย่างมีความสุข