วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมการจัดการอาการหูแว่ว ต่อลักษณะและความรุนแรงของอาการหูแว่ว และอาการทางจิตของผู้ป่วยจิตเภทที่รับไว้รักษาในสถาบันจิตเวชศาสตร์สมเด็จเจ้าพระยา ก่อนและหลังได้รับโปรแกรมการจัดการอาการหูแว่ว ระหว่างกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลอง

วัสดุและวิธีการ: เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง กลุ่มตัวอย่างคือ ผู้ป่วยจิตเภทที่เข้ารับการรักษาแบบผู้ป่วยในสถาบันจิตเวชศาสตร์สมเด็จเจ้าพระยา จำนวน 30 คน แบ่งเป็นกลุ่มทดลอง และกลุ่มควบคุม เครื่องมือที่ใช้ใน

การวิจัย ประกอบด้วย โปรแกรมจัดการกับอาการหูแว่ว แบบประเมินลักษณะและระดับความรุนแรงของอาการหูแว่วและแบบประเมินความรุนแรงของอาการทางจิต โดยเครื่องมือทั้งหมดผ่านการตรวจสอบความตรงจากผู้ทรงคุณวุฒิ และแบบประเมินมีค่าความเชื่อมั่น 0.7 และ 0.8 ตามลำดับ วิเคราะห์ข้อมูลโดย ใช้สถิติ Wilcoxon signed- ranks test และ Mann-Whitney U test

ผล: 1. ลักษณะและความรุนแรงของอาการหูแว่ว และอาการทางจิต ในกลุ่มทดลองหลังได้รับโปรแกรม ลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ

      2. กลุ่มทดลองหลังได้รับโปรแกรมพบว่าลักษณะและความรุนแรงของอาการหูแว่ว และอาการทางจิต ลดลงกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ

สรุป: อาการหูแว่วในผู้ป่วยจิตเภทเป็นอาการที่มีความสำคัญต่อการดำเนินชีวิตตามปกติของผู้ป่วยจิตเภท การลดอาการหูแว่วที่มีประสิทธิภาพจำเป็นต้องได้รับโปรแกรมการจัดการอาการหูแว่ว ที่มีกระบวนการบำบัดที่เป็นระบบ เพื่อฝึกทักษะการจัดการกับอาการที่เหมาะสม